فغان ازین غراب بین و وای او
|
|
که در نوا فکندمان نوای او
|
غراب بین نیست جز پیمبری
|
|
که مستجاب زود شد دعای او
|
غراب بین نایزن شدهست و من
|
|
سته شدم ز استماع نای او
|
برفت یار بیوفا و شد چنین
|
|
سرای او خراب، چون وفای او
|
به جای او بماند جای او به من
|
|
وفا نمود جای او به جای او
|
بسان چاه زمزمست چشم من
|
|
که کعبهی وحوش شد سرای او
|
سحاب او بسان دیدگان من
|
|
بسان آه سرد من صبای او
|
خراب شد تن من از بکای من
|
|
خراب شد تن وی از بکای او
|
الا کجاست جمل بادپای من
|
|
بسان ساقهای عرش پای او
|
چو کشتیی که بیل او ز دم او
|
|
شراع او، سرون او قفای او
|
زمام او طریق او و راهبر
|
|
سنام او دو دست او عصای او
|
کجاست تا بیازمایم اندرین
|
|
سراب آب چهره آشنای او
|
ببرم این درشتناک بادیه
|
|
که گم شود خرد در انتهای او
|
ز طول او به نیم راه بگسلد
|
|
فراز او مسافت سمای او
|
زمین او چو دوزخ وز تف او
|
|
چو موی زنگیان شده گیای او
|
بسان ملک جم خراب، بادیه
|
|
سپاه غول و دیو، پادشای او
|
زنند مقرعه به پیش پادشا
|
|
دوال مار و نیش اژدهای او
|
کنیزکان به گرد او کشیده صف
|
|
ز کرکی و نعامه و قطای او
|
ز مار گرزه، مار گرد ریگ پر
|
|
غدیرها و آبگیرهای او
|
شراب او سراب و جامش اودیه
|
|
و نقل او حجاره و حصای او
|
سماع مطربان به گرد او درون
|
|
زئیر شیر و گرگ را عوای او
|
بخور او سموم گرم و اسپرم
|
|
به گرد او عکازه و غضای او
|
شمیده من در آن میان بادیه
|
|
زسهم دیو و بانگ هایهای او
|
بدانگهی که هور تیرهگون شود
|
|
چو روی عاشقان شود ضیای او
|
شب از میان باختر برون جهد
|
|
بگسترند زیر چرخ جای او
|
چو جامعهی نگارگر شود هوا
|
|
نقط زر شود بر او نقای او
|
فلک چو چاه لاجورد و دلو او
|
|
دو پیکر و مجره همچو نای او
|
هبوب او هوا و بر هبوب او
|
|
کسی فشانده گرد آسیای او
|
ز هقعهی چو نیمخانهی کمان
|
|
بنات نعش از اول بنای او
|
جدی چنان به شارهای وز استر
|
|
چو نقطهیی به ثور بر، سهای او
|
هوا به رنگ نیلگون یکی قبا
|
|
شهاب، بند سرخ بر قبای او
|
مجره چون ضیا که اندر اوفتد
|
|
به روزن و نجوم او هبای او
|
بدانگهی که صبح، روز بر دمد
|
|
بهای او به کم کند بهای او
|
قمر بسان چشم دردگین شود
|
|
سپیدهدم شود چو توتیای او
|
رسیده من به انتهای بادیه
|
|
به انتها رسیده هم عنای او
|
به مجلس خدایگان بیکفو
|
|
که نافریده همچو او خدای او
|
مدبری که سنگ منجنیق را
|
|
بدارد اندرین هوا دهای او
|
به جایگاه عزم، عزم عزم او
|
|
به جایگاه رای، رای رای او
|
که کرد، جز خدای عز اسمه
|
|
رضا رضای او، قضا قضای او
|
نه در جهان جلال، چون جلال او
|
|
نه هیچ کبریا چو کبریای او
|
خلیج مغربی هزیمهای شود
|
|
اگر نه جود او شود سقای او
|
فصاحتم چو هدهدست و هدهدم
|
|
کجا رسد به غایت سبای او
|
ز شکر اوست مروه و صفای من
|
|
ز فضل اوست مروه و صفای او
|
طبیعت منست گاه شعر من
|
|
جمیله و شه طباطبای او
|
«اماصحا» به تازیست و من همی
|
|
به پارسی کنم اما صحای او
|
الا که تا برین فلک بود روان
|
|
شجاع او و حیةالحوای او
|
بقاش باد و دولت همیشگی
|
|
رسیده در حسود او بلای او
|