| مرا مشمول تهمت سازی این شاه | که با اغیار پردازی به دلخواه | |
| مگر بی تهمت آزادی نیابی | دلی نا کرده خون شادی نیابی | |
| مگر تا زهر در کامی نریزی | به عشرت باده در جامی نریزی | |
| و گر افسوس شیرین خورده بودی | غم ناموس شیرین خورده بودی | |
| مکن شاها مخور افسوس شیرین | مفرما تلخ بر خود عیش شیرین | |
| مخور چندین غم شیرین نباید | که درعیش تو نقصانی در آید | |
| ترا پروای شیرین اینقدر نیست | از اینها جز تمنای شکر نیست | |
| چه بر من ترسی ازبدنامی ای شاه | کزین ره دیگران را داده‌ای راه | |
| ز رسوایی کسی را کی گزند است | چو طبع شه چنین رسوا پسند است | |
| چرا رسوایی خود را نجویم | که پیش شه فزاید آبرویم | |
| مگرنه دیگران را این هنر بود | که هر دم آبروشان بیشتر بود | |
| مرا دامان بحمدالله پاک است | ز حرف عیب جویانم چه باک است | |
| ز خسرو بهتری اندر جهان کو | ز من کامی که دیدی باز برگو | |
| چه افسونهای شیرین کار بردی | که از حلوای شیرینم نخوردی | |
| چو راه دل نزد افسون شاهم | که خواهد بردن از افسون ز راهم | |
| اگر شیرین ز افسون نرم گشتی | کجا بازار شکر گرم گشتی | |
| اگر گشتی ز دامان آتشم تیز | ز من کی سرد گشتی مهر پرویز | |
| اگر درمن هوس را راه بودی | کمینه شکر گویم شاه بودی | |
| هوس دشمن شدم روزم سیه گشت | وفا جستم چنین کاری تبه گشت | |
| فریب هر هوسناکی بخوردم | که خسرو از هوسناکان شمردم |