| اگر غم شد، نماند نیز شادی | بود در ره مراد و نامرادی | |
| اگر درویش بد حال است اگر شاه | گذر خواهد نمودن زین گذرگاه | |
| دم مردن بچندان لشکر خویش | به مخزنهای لعل و گوهر خویش | |
| میسر کی شدش تا زان تمامی | خرد یک لحظه از عمر گرامی | |
| چنین عمری که کس نفروخت یکدم | ز دورانش به گنج هر دو عالم | |
| ببین تا چون فنا کردیمش آخر | خلل در کار آوردیمش آخر | |
| چو آن کودک که او بی‌رنج عالم | به دست آورد کلید گنج عالم | |
| کند هر لحظه دامانی پر از در | وز آن هر گوشه سوراخی کند پر | |
| از این درها که ما در خاک داریم | بسا فریاد کز حسرت بر آریم | |
| چو شد القصه شاه مصر منظور | به عالم عدل و دادش گشت مشهور | |
| به ناظر داد آیین وزارت | چواز دورش به شاهی شد بشارت | |
| در گنجینه‌ی احسان گشادند | به عالم داد عدل و داد دادند | |
| یکی بودند تا از جان اثر بود | بهمشان میل هردم بیشتر بود | |
| ز یاران بی‌وفایی بد جفاییست | خوشا یاران که ایشان را جفا نیست | |
| فغان از بی‌وفایان زمانه | به افسون جفا کاری فسانه | |
| مجو وحشی وفا از مردم دهر | که کار شهد ناید هرگز از زهر | |
| از این عقرب نهادان وای و سد وای | که بر دل جای زخمی ماند سد جای | |
| چنین یاران که اندر روزگارند | بسی آزارها در پرده دارند | |
| بسی عریان تنان را جای بیم است | از آن عقرب که در زیر گلیم است | |
| نه یی نقش گلیم آخر چنین چند | توانی بود در یک جای پیوند |