| ز راح روح بخش مهر او خصم است بی‌بهره | بلی کی بهره (ور) باشد جماد از روح انسانی | |
| به سلطانی نشان مهرش، اگر آباد خواهی دل | که بی والی چو باشد ملک رو آرد به ویرانی | |
| دل سخت عدو خون می‌شود از تاب شمشیرش | شعاع مهر ساز سنگ را لعل بدخشانی | |
| اگر یابد خبر از ریزش دست گهر بارش | صدف دیگر ندارد کاسه پیش ابر درست | |
| کجا کان لاف بخشش با کف جودش تواند زد | چه داند رسم لطف و شیوه بخشش قهستانی | |
| عجب نبود که دارد گرگ پاس گله‌اش چون سگ | اگر سگبان درگاهش کند آهنگ سلطانی | |
| به روز رزم اگر سازد علم تیغ درخشان را | دواند بر سر خصم سیه‌دل رخش جولانی | |
| نهد رو در بیابان گریز از تاب شمشیرش | چنان کز شعله آتش رمد غول بیابانی | |
| شها در شیوه مدحت سرایی آن فسون سازم | که چون ره آورد هاروت فکرم در فسون خوانی | |
| به افسون سخن بندم زبان نکته گیری را | که خود را بی‌نظیر عصر داند در سخندانی | |
| نیم آنکس که دزدم گوهر مضمون مردم را | چو بحر طبع دربار آورم در گوهر افشانی | |
| به ملک نظم بعضی می‌کنند از خسروی دعوی | که شعر شاعران کهنه را سازند دیوانی | |
| سراسر دزد ناشاعر تمامی پیش خود برپا | برابر مونس خاطر پس سر دشمن جانی | |
| جمادی چند اما کوه دانش پیش خود هر یک | نشسته گوش بر آواز چون دزدان تالانی | |
| که در دم بر تو خوانند از طریق خود پسندیها | چو مضمونی ز نظم خود بر آن سنگین دلان خوانی | |
| ز کافر ماجرایی طبعشان را کی قبول افتد | اگر خوانی بران ناقابلان آیات قرآنی | |
| از آن دزدان ناموزون بی انصاف ناشاعر | شد آن مقدارها بیقدر آیین سخندانی | |
| که هر جا سحر ساز نکته پردازیست در عالم | ز عریانی بود در جامه رندان چوپانی | |
| دلا وحشی صفت یک حرف بشنود در لباس از من | مکش سر در گریبان غم از اندوه عریانی | |
| ببین آب روان را با وجود آن روان بخشی | که از عریان تنی می‌لرزد از باد زمستانی |