| مهر هر چند گراید به بلندی ز افق | نور او سایه اشخاص نسازد کوتاه | |
| موج بر آب توان داشت چو جوهر بر تیغ | ضابطی گر بود از حفظ تو بر سطح میاه | |
| طبع کافور به پا مردی آن گرمی طبع | چون سقنقور کند تقویت قوت باه | |
| تند بادی که کند صدمه او کوه نگون | خرمن حلم ترا کج نکند یک پرکاه | |
| زمره‌ای را بود این زعم کز آنست کسوف | که شود حایل خورشید و بصر هیأت ماه | |
| این خلاف است دم از نور زند با رایت | روی خورشید کند چرخ به این جرم سیاه | |
| هچ جا ملک دلی نیست که تسخیر نکرد | نام نیک تو که باشد همه جا در افواه | |
| شاه آن نیست که ملکی به سپاهی گیرد | شاه آنست که بر ملک دلی باشد شاه | |
| نام نیک است کلید در دروازه دل | دل نه ملکیست که تسخیر کنندش به سپاه | |
| دارد آنسان کرمی عفو خطا آشامت | که لبش تر نکند مایه سد بحر گناه | |
| از سیاست نکشد یک سر مو باد بروت | گنهی را که بود سایه عفو تو پناه | |
| دشمنت در ته چاهیست که روح از بدنش | چون پرد تا به قیامت نرسد بر لب چاه | |
| گر کسی را نبود حشر هم او خواهد بود | که نخواهد شدن از صور سرافیل آگاه | |
| خصم پر کید تو ریشی که شدش دستویز | عنقریب است که آویخته از تخته کلاه | |
| بر سر مسخرگان زود شود ژولیده | آن دمی را که زند شانه به ناخن روباه | |
| داورا نادره‌ی بی بدلان سخنم | هر دو مصراع به صدق سخن من دو گواه | |
| همچو من نادره گویی چو کنی از خود دور | کس نباشد که به سویم فکند نیم نگاه | |
| وحشی از شاه نظر خواه که‌اند این دگران | بس بود سد چو ترا یک نظر همت شاه | |
| تا چنین است که از غره‌ی هر مه تا سلخ | نبود عید و مه عید نباشد هر ماه | |
| چرخ را باد مه عید خم آن ابرو | عیدگاه و خور عرصه گه این درگاه |