| نرسد بادی ازین ره که به پیشش ندوند | کز خداوند خبر چیست در آن وز چه پیام | |
| عقل کل را به در قصر جلالت دیدم | گفتمش هست از آنسوی فلک هیچ مقام | |
| گفت ما محرم این پرده نه‌ایم از وی پرس | که فرو می‌نگرد گاهی ازین گوشه‌ی بام | |
| کثرت مایه اجلال تو می‌آرد روز | کسوت حد و نهایت بدر بر اجسام | |
| دورت از گرد مناهی‌ست به حدی رفته | که چو بزم ملک آنجا نه نشانست و نه نام | |
| ز آنچه از زخمه به تار آید و از تار به گوش | وانچه از خم شده در شیشه و از شیشه به جام | |
| در زمان توکه از تقویت قاضی عدل | کشتگان رادیت از گرگ گرفتند اغنام | |
| ماده‌ی شیر و نر باز ز بس الفت طبع | شوهر از آهوی نر کرد و زن از ماده حمام | |
| هر که بگذشت به خاک در دولت اثرت | یافت بر وفق ارادت همه کار و همه کام | |
| نامدندی به زمین بی زر و خلعت اطفال | بودی از خاصیت خاک درت با ارحام | |
| مکث زر پیش تو چون مکث جنب در مسجد | هست در مذهب مفتی سخای تو حرام | |
| بسکه سرمایه‌ی شادی و فراغت بخشید | دلت از نعمت خاص و کفت از نعمت عام | |
| نیم قطره‌ی نتوان یافت ، خرند ار به مثل | قطره اشک به سد در یتیم ار ایتام | |
| بحر غافل که ز تو کوه چه معدنها یافت | از زر و سیم و ز یاقوت و ز دیگر اقسام | |
| خواست بر کوه کند عرض سخا یافت روان | مایه خویش چو بر دامنش افشاند غمام | |
| سیل را گفت که اینها همه جمع آر ببر | سوی دریا و بگو کوه رسانید سلام | |
| که تو این مایه نگه دار برای خود و ابر | کان دل و دست من و سد چو مرا هست تمام | |
| ای همه وضع زمان را ز تو قانون و نسق | وی همه کار جهان را ز تو ترتیب و نظام | |
| ای همه ناصیه آرا ز سجود در تو | چو خواقین معظم چه سلاطین عظام | |
| شهرت ذره به جایی رسد از تربیتت | که به پیشانی خورشید نویسندش نام |