| از کششهای قطره‌ی شبنم | بر ورقها کشیده مسطر گل | |
| تا کند حرفهای رنگین درج | بر وی از مدح آل حیدر گل | |
| شاه دین مرتضا علی که شدش | به هزاران زبان ثنا گر گل | |
| بسکه در دشت خیبر از تیغش | رست از گل ز خون کافر گل | |
| گر خزان ریاض دهر شود | نشود کم ز دشت خیبر گل | |
| در کفش از غبار اشهب او | مشگ دارد بنفشه عنبر گل | |
| در بغل از خزانه‌ی کف او | یاسمین سیم دارد و زر گل | |
| باد قهرش اگر بر آن باشد | ندمد تا به حشر دیگر گل | |
| ور شود فیض او بر این ماند | تازه تا صبحگاه محشر گل | |
| بود از رشح جام احسانش | که به این رنگ گشت احمر گل | |
| باشد از یاد عطر اخلاقش | که بر اینگونه شد معطر گل | |
| خلق او هست غنچه‌ای که از او | زیر دامان نهاد مجمر گل | |
| در ازل بسته است قدرت او | اندر این شیشه‌ی مدور گل | |
| گر نهد در ریاض لطفش پای | دمد از ناخن غضنفر گل | |
| حرز خود گر نساختی نامش | کی شدی بر خلیل آذر گل | |
| ای که باغ علو قدرت را | چرخ نیلوفر است و اختر گل | |
| دم ز لطفت اگر خطیب زند | دمد از چوب خشک منبر گل | |
| گر دهندش ز باغ قهرت آب | بردمد همچو خار نشتر گل | |
| گر اشارت کنی که در گلشن | نبود رو گشاده دیگر گل | |
| پیچد از بیم شحنه‌ی غضبت | غنچه سان خویش را به چادر گل |