| از در مدح و زیور نامت | می‌دهم زیب و زینت اشعار | |
| چون بگویم گدا نیم ، هستم | شاعران را گدایی است شعار | |
| هنر من گدایی است و مرا | از گدایی چگونه باشد عار | |
| خاصه زینسان گداییی که گدا | زان شود صاحب ضیاع و عقار | |
| از چه کس از کسی که گوید چرخ | که مرا هم گدای خویش شمار | |
| آنقدر گویم ای که دست و دلت | مایه بخش معادن است و بحار | |
| که گدای توام نه از همه کس | همه کس داند از صغار و کبار | |
| فرقه‌ی خود پسند کس مپسند | همگی عجب و جملگی پندار | |
| از پی جر و اخذ سر تا پای | همه دست و زبان چو بید و چنار | |
| آنچنان فرقه زیاده طلب | که طلب می‌کنند پنج از چار | |
| چه عجب گر ز بیم طامعه شان | کور بنهد عصا و کل دستار | |
| گر ز ابرامشان سخن راند | قابض روح بر سر بیمار | |
| خوش بمیرند خستگان آسان | ندهد هیچ خسته جان دشوار | |
| شکرلله کزین گروه نیم | من و شکر و زبان شکر گزار | |
| شکر کز نقد کنز لایفنی | همتم پر نمود جیب و کنار | |
| وحشی این شکر و این شکایت چیست | تا کی و چند طی کن این تومار | |
| در دعای دوام دولت شاه | دست عجز و کف نیاز برآر | |
| تا جهان را بهار و عیدی هست | در جهان باشی ای جهان وقار | |
| که جهان از رخ خجسته‌ی تست | خرم و خوش چو عید و فصل بهار |