ما را دو روزه دوری دیدار میکشد | زهریست این که اندک و بسیار میکشد | |
عمرت دراز باد که ما را فراق تو | خوش میبرد به زاری و خوش زار میکشد | |
مجروح را جراحت و بیمار را مرض | عشاق را مفارقت یار میکشد | |
آنجا که حسن دست به تیغ کرشمه برد | اول جفا کشان وفادار میکشد | |
وحشی چنین کشنده بلایی که هجر اوست | ما را هزار بار نه یک بار میکشد |