| خرم دل آن کس که ز بستان تو آید | گل در بغل از گشت گلستان تو آید | |
| ما با لب تفسیده ره بادیه رفتیم | خوش آنکه ز سرچشمه‌ی حیوان تو آید | |
| خوش می‌گذری غنچه گشای چمن کیست | این باد که از جنبش دامان تو آید | |
| بر مائده‌ی خلد خورانم همه خونم | رشک مگسی کان ز سر خوان تو آید | |
| گو ماتم خود دار و به نظاره قدم نه | آنکس که به راه سر میدان تو آید | |
| سر لشکر هر فتنه که آید پی جانی | تازان ز ره عرصه‌ی جولان تو آید | |
| وحشی مرض عشق کشد چاره گران را | بیچاره طبیبی که به درمان تو آید |