| دوش اشگم سر به جیحون میکشید | دل بدان زلفین شبگون میکشید | |
| ناتوان شخص ضعیفم هر زمان | اشگ ریزان ناله را چون میکشید | |
| گاه اشگش سوی صحرا میدواند | گاه آهش سوی گردون میکشید | |
| ناگهان خیل خیالش بر سرم | لشگر از بهر شبیخون میکشید | |
| دید آن چشم بلابین دمبدم | تا گریبان جامه در خون میکشید | |
| آستین بر زد خیالش تا به روز | رخت از آن دریا به هامون میکشید | |
| غمزه‌اش تیری که میزد بر عبید | لعل او پیکانش بیرون میکشید |