تا چند به شادی می غمهای تو نوشم
|
|
از خلق جهان کسوت سودای تو پوشم
|
هر چند که زلفت دل من گوش ندارد
|
|
من سلسلهی زلف ترا حلقه بگوشم
|
عیبم مکن ار دود دلم در جگر افتاد
|
|
با این همه آتش نتوانم که نجوشم
|
چون چنگ زه جان کشدم چون نخراشم
|
|
چون عود ره دل زندم چون نخروشم
|
خلقی ز فغانم به فغانند ولیکن
|
|
این طرفه که مینالم و پیوسته خموشم
|
دیشب خبرم نیست که شاگرد خرابات
|
|
چون از در میخانه بدر برد بدوشم
|
پر کن قدحی زهر هلاهل که بیکدم
|
|
بر یاد لب لعل تو چون شهد بنوشم
|
تا جان بودم زان می چون خون سیاوش
|
|
جامی بهمه مملکت جم نفروشم
|
در میکده گر زهد فروشم چو تو خواجو
|
|
دانم که بیک جو نخرد باده فروشم
|