| حذر کن ز یاری که یاریش نیست | بشودست از آنکو نگاریش نیست | |
| چه ذوقش بود بلبل ار در چمن | گلی دارد و گلعذاریش نیست | |
| خرد راستی را نهالی خوشست | ولیکن بجز صبر باریش نیست | |
| مبر نام مستی که شرب مدام | بود کار آنکس که کاریش نیست | |
| مده دل بدنیا که در باغ عمر | گلی کس نبیند که خاریش نیست | |
| نیابی بجز باده‌ی نیستی | شرابی که رنج خماریش نیست | |
| مرا رحمت آید بر آنکو چو من | غمی دارد و غمگساریش نیست | |
| بدینسان که کافور او در خطت | عجب گر زعنبرغباریش نیست | |
| به بازار او نقد قلبم درست | روانست لیکن عیاریش نیست | |
| کجا اوفتم زین میان بر کنار | که بحر مودت کناریش نیست | |
| اگر زانکه خواجو بری شد ز خویش | چه شد حسرت خویش باریش نیست |