| بتی که طره او مجمع پریشانیست | لب شکر شکنش گوهر بدخشانیست | |
| به عکس روی چو مه قبله مسیحائیست | به کفر زلف سیه فتنه‌ی مسلمانیست | |
| مرا که ناوک مژگانش از جگر بگذشت | عجب مدار که اشکم چو لعل پیکانیست | |
| خطی که مردم چشمم نبشته است چو آب | محققست که او ابن مقله ثانیست | |
| دل شکسته که مجذوب سالکش خوانند | ز کفر زلف بتان در حجاب ظلمانیست | |
| نظر بعین طبیعت مکن که از خوبان | مراد اهل نظر اتصال روحانیست | |
| پری رخا چکنم گر نخوانمت شب و روز | چرا که چاره‌ی دیوانگان پری خوانیست | |
| بیا که جان عزیزم فدای لعل لبت | که با لب تو دلم را محبتی جانیست | |
| تو شاه کشور حسنی و حاجبت ابرو | ولی خموش که بس حاجبی به پیشانیست | |
| چنین که می‌کند از قامت تو آزادی | کمینه بنده قد تو سرو بستانیست | |
| مپوش چهره که از طلعت تو خواجو را | غرض مطالعه‌ی سر صنع یزدانیست |