| گرم چو سوسن آزاده ده زبان خوانی | ز نه سپهر بر آید صدا که صدقنا | |
| ز دور آدم تا این زمان نیافت کسی | نظیر این گهر اندر خزانه‌ی شعرا | |
| بزرگوار خدایا مرا مسوز که من | در اشتیاق درت پخته‌ام بسی سودا | |
| گناه کرده‌ام و زیر پرده داشته‌ام | تو هم به پرده‌ی فضلت بپوش روز لقا | |
| ز آستان تو صد شیر چون تواند کرد | به سنگ چون سگ اصحاب کهف دور مرا | |
| زبان که از پی ذکر توام همی بایست | به شعر بیهده فرسود چون زبان درا | |
| هر آنچه هست ز نظمم هباء منثور است | مرا ز ملکت هب لی خلاص ده ز هبا | |
| ز درگهت به مشام دلم رسان به کرم | به دست پیک صبا هر سحر نسیم رضا | |
| در آن زمان بر خویشم رسان که می‌گویم | میان سجده که سبحان ربی الاعلی |