چون لبت به پسته اندر صفت گهر نبینی | چو رخت به پرده اندر تتق قمر نبینی | |
ز فراق چون منی را چه کشی به درد و خواری | گه اگر بسی بجویی چو منی دگر نبینی | |
چه نکوییت فزاید که بد آید از تو بر من | چه بود اگر به هر دم به دم از بتر نبینی | |
مکن ای صنم که گر من نفسی ز دل برآرم | ز تف دلم به عالم پس از آن اثر نبینی | |
ز غم تو جان عطار اگر از جهان برآید | تو ز بخت و دولت خود پس از آن نظر نبینی |