ای راه تو بحر بی کرانه
|
|
عشق تو ندیم جاودانه
|
از عشق تو صد هزار آتش
|
|
در سینه همی زند زبانه
|
گر بنماید زبانهای روی
|
|
برهم سوزد همه زمانه
|
دو کون به هیچ باز آمد
|
|
زین گونه که عشق کرد خانه
|
مرغ دل ما ز عشق تو ساخت
|
|
بیرون دو کون آشیانه
|
مرغی که چنین شگرف افتاد
|
|
خون میگرید ز شوق دانه
|
گفتم دل پر غم من آخر
|
|
گردد به وصال شادمانه
|
در عشق تو چون قدم توان زد
|
|
پیش قدمی صد آستانه
|
فیالجمله چه گویم و چه جویم
|
|
جمله تویی و دگر بهانه
|
مقصود تویی و جز تو هیچ است
|
|
این است سخن دگر فسانه
|
عطار چو بی نشان شد از تو
|
|
او را بنشان ازین نشانه
|