چو دریا شور در جانم میفکن
|
|
ز سودا در بیابانم میفکن
|
چو پر پشهی وصلت ندیدم
|
|
به پای پیل هجرانم میفکن
|
به دست خویش در پای خودم کش
|
|
به دست و پای دورانم میفکن
|
به دشواری به دست آید چو من کس
|
|
چنین از دست آسانم میفکن
|
اگر از تشنگی چون شمع مردم
|
|
به سیرابی طوفانم میفکن
|
به چشم او کز ابروی کمان کش
|
|
به دل در تیر مژگانم میفکن
|
زره چون در نمیپوشیم از زلف
|
|
میان تیربارانم میفکن
|
چو پیچ و تاب در زلف تو زیباست
|
|
به جان تو که در جانم میفکن
|
چو پایم نیست با چوگان زلفت
|
|
چو گویی پیش چوگانم میفکن
|
چو من جمعیت از زلف تو دارم
|
|
چو زلف خود پریشانم میفکن
|
خط آوردی و جان میخواهی از من
|
|
ز خط خود به دیوانم میفکن
|
چو شد خاک رهت عطار حیران
|
|
به خاک راه حیرانم میفکن
|