چون لبش درج گهر باز کند
|
|
عقل را حاملهی راز کند
|
یارب از عشق شکر خندهی او
|
|
طوطی روح چه پرواز کند
|
هیچ کس زهره ندارد که دمی
|
|
صفت آن لب دمساز کند
|
تیرباران همهی شادی دل
|
|
غم آن غمزهی غماز کند
|
راست کان ترک پریچهره چو صبح
|
|
زلف شبرنگ ز رخ باز کند
|
نتوان گفت که هندوی بصر
|
|
از چه زنگی دل آغاز کند
|
ناز او چون خوشم آید نکند
|
|
ور کند ناز به صد ناز کند
|
ماه رویت چو ز رخ درتابد
|
|
ذره را با فلک انباز کند
|
همه ذرات جهان را رخ تو
|
|
همچو خورشید سرافراز کند
|
وه که دیوانگی عشق تو را
|
|
عقل پر حیله چه اعزاز کند
|
ماه در دق و ورم مانده و باز
|
|
بر امید تو تک و تاز کند
|
گفته بودی که برو ور نروی
|
|
زلف من کشتن تو ساز کند
|
سر نپیچم اگر از هر سر موی
|
|
سر زلف تو سرانداز کند
|
به سخن گرچه منم عیسی دم
|
|
جزع تو دعوی ایجاز کند
|
عنبر زلف تو عطارم کرد
|
|
واطلس روی تو بزار کند
|