منم کز دل وداع کشور امن دامان کردم
|
|
ز ملک وصل اسباب اقامت را روان کردم
|
منم کانداختم در بحر هجران کشتی طاقت
|
|
رسیدم چون به غرقاب بلا لنگر گران کردم
|
منم کاورد کوه محنتم چون زور بر خاطر
|
|
تحمل را به آن طاقت شکن خاطرنشان کردم
|
منم کاویخت چون هجران کمان خویش از دعوی
|
|
بزور صبر جرات در شکست آن کمان کردم
|
منم کز صرصر هجران چه شد میدان غم رفته
|
|
ز دعوی با صبا آسودگی را همعنان کردم
|
منم کایام چون گشت از کمان کین خدنگ افکن
|
|
فکندم جوشن طاقت ببر خود را نشان کردم
|
منم کز سخت خانی بر دل هجران گزین خود
|
|
جفا را جرات افزودم بلا را کامران کردم
|
منم صبر آزمائی کز گرههای درون چون نی
|
|
کمر بستم به سختی ترک آن نازک میان کردم
|
منم مرغی که چون بر آشیانم سنگ زد غیرت
|
|
به بال سعی پرواز از زمین تا آسمان کردم
|
منم کز گفتن نامی که میمردم برای آن
|
|
چو شمع از تیغ غیرت نطق را کوتهزبان کردم
|
منم کز محتشم آئین صبر آموختم اول
|
|
دگر سلطان غیرت هرچه فرمود آنچنان کردم
|