| جهان را به شمشیر هندی گرفت | به شمشیر باید گرفتن جهان | |
| شهان دگر باز مانده بدو | بدادند چون سکزیان سیستان | |
| ندادند و بستد به جنگی که خاک | زخون شد در آن جنگ چون ارغوان | |
| به تیغ او چنان کرد وایشان چنین | چه گویی چنین به بود یا چنان | |
| هم از کودکی بود خسرومنش | خردمند و کوشنده و کاردان | |
| به بدروز همداستانی نکرد | که بازوش با زور بود و توان | |
| بزرگی و نیکی نیابد هگرز | کسی کو به بد بود همداستان | |
| همه پادشاهان که بودند، زر | به خاک اندرون داشتندی نهان | |
| نبودی به روز و به شب ماه و سال | جز اندیشه بر گنجشان قهرمان | |
| خداوند ما را ز کس بیم نیست | مگر ز آفریننده‌ی پاک جان | |
| بدین دل گرفته‌ست گستاخوار | به زر و به سیم اندرون خان و مان | |
| ز بس توده‌ی زر که در کاخ او | بهر کنج گنجی بود شایگان | |
| کسی کو به جنگ آید آنجا ز جنگ | چنان باز گردد که سرگشته خان | |
| هر آن دودمان کان نه زین کشورست | برآید همی دود از آن دودمان | |
| همی تا به هر جای در هر دلی | گرامی و شیرین بود سو زیان | |
| همی تا ز بهر فزونی بود | همیشه تکاپوی بازارگان | |
| به شادی زیاد و جز او کس مباد | جهان را جهاندار تا جاودان | |
| بد اندیش او گشته در روز جنگ | چو در کینه‌ی اردشیر اردوان | |
| بماناد تا مانده باشد زمین | بزرگی و شاهی درین خاندان |