| از آب گنگ چه گویم که چند فرسنگست | به سومنات بدانجایگاه زلت و شر | |
| گه گرفتن خور صد هزار کودک و مرد | بدو شدندی فریادخواه و پوزشگر | |
| ز کافران که شدندی به سومنات به حج | همی‌گسسته نگشتی به ره نفر ز نفر | |
| خدای خوانند آن سنگ را همی شمنان | چه بیهده سخنست این که خاکشان بر سر | |
| خدای حکم چنان کرده بود کان بت را | ز جای برکند آن شهریار دین پرور | |
| بدان نیت که مر او را به مکه باز برد | بکند و اینک با ما همی‌برد همبر | |
| چو بت بکند از آنجا و مال و زر برداشت | به دست خویش به بتخانه در فکند آذر | |
| برهمنان را چندانکه دید سر ببرید | بریده به، سر آن کز هدی بتابد سر | |
| ز خون کشته کز آن بتکده به دریا راند | چو سرخ لاله شد، آبی چو سبز سیسنبر | |
| ز بتپرستان چندان بکشت و چندان بست | که کشته بود و گرفته ز خانیان به کتر | |
| خدای داند کنجا چه مایه مردم بود | همه در آرزوی جنگ و جنگ را از در | |
| میان بتکده استاده و سلیح به چنگ | چو روز جنگ میان مصاف، رستم زر | |
| خدنگ ترکی بر روی و سر همی‌خوردند | همی‌نیامد بر رویشان پدید غیر | |
| به جنگ جلدی کردند، لیکن آخر کار | به تیر سلطان بردند عمر خویش به سر | |
| خدایگان را اندر جهان دو حاجت بود | همیشه این دو همی‌خواست ز ایزد داور | |
| یکی که جایگه حج هندوان بکند | دگر که حج کند و بوسه بر دهد به حجر | |
| یکی از آن دو مراد بزرگ حاصل کرد | دگر به عون خدای بزرگ کرده شمر | |
| خراب کردن بتخانه خردکار نبود | بدانچه کرده بیابد ملک ثواب و ثمر | |
| چو دل ز سوختن سومنات فارغ کرد | گرفت راه به در باز رفتگان دگر | |
| خمی ز گردش دریا به ره پیش آمد | گسسته شد ز ره امید مردمان یکسر |