| به جایگاهی کز روزگار آدم باز | بر آن زمین ننشست و نرفت جز کافر | |
| ز بهر آن بت، بتخانه‌ای بنا کردند | به صد هزار تماثیل و صد هزار صور | |
| به کار بردند از هر سویی تقرب را | چو تخته سنگ بر آن خانه، تخته تخته‌ی زر | |
| به بتکده در، بت را خزینه‌ای کردند | در آن خزینه به صندوقهای پیل، گهر | |
| گهر خریدند او را به شهرها چندان | که سیر گشت ز گوهرفروش،گوهر خر | |
| برابر سر بت کله‌ای فروهشتند | نگار کار به یاقوت و بافته به درر | |
| ز زر پخته یکی جرد ساختند او را | چو کوه آتش و گوهر برو به جای شرر | |
| خراج مملکتی تاج و افسرش بوده‌ست | کمینه چیز وی آن تاج بود و آن افسر | |
| پس آنگه آنرا کردند سومنات لقب | لقب که دید که نام اندرو بود مضمر | |
| خبر فکندند اندر جهان که از دریا | بتی بر آمد زینگونه و بدین پیکر | |
| مدبر همه خلقست و کردگار جهان | ضیادهنده‌ی شمسست و نوربخش قمر | |
| به علم این بود اندر جهان صلاح و فساد | به حکم این رود اندر جهان قضا و قدر | |
| گروه دیگر گفتند، نی که این بت را | بر آسمان برین بود جایگاه و مقر | |
| کسی نیاورد این را بدین مقام که این | ز آسمان به خودی خود آمده‌ست ایدر | |
| بدین بگوید روز و بدان بگوید شب | بدین بگوید بحر و بدان بگوید بر | |
| چو این ز دریا سر بر زد و به خشک آمد | سجود کردند این را همه نبات و شجر | |
| به شیر خویش مر او را بشست گاو و کنون | بدین تقرب خوانند گاو را مادر | |
| ز بهر سنگی چندین هزار خلق خدای | به قول دیو فرو هشته بر خطر لنگر | |
| فریضه هر روز آن سنگ را بشستندی | به آب گنگ و به شیر و به زعفران و شکر | |
| ز بهر شستن آن بت ز گنگ هر روزی | دو جام آب رسیدی فزون ز ده ساغر |