| به دخل نیک و به تربت خوش و به آب تمام | به کشتمند و به باغ و به بوستان برور | |
| دویست پیل دمان پیش و ده هزار سوار | نود هزار پیاده مبارز و صفدر | |
| همیشه رای بهیم اندرو مقیم بدی | نشسته ایمن و دل پر نشاط و ناز و بطر | |
| چو مندهیر که در مندهیر حوضی بود | چنانکه خیره شدی اندرو دو چشم فکر | |
| چگونه حوضی چونانکه هر چه بندیشم | همی‌ندانم گفتن صفاتش اندر خور | |
| ز دستبرد حکیمان برو پدید نشان | ز مالهای فراوان برو پدید اثر | |
| فرات پهنا حوضی به صد هزار عمل | هزار بتکده‌ی خرد گرد حوض اندر | |
| بزرگ بتکده‌ای پیش و در میانش بتی | به حسن ماه ولیکن به قامت عرعر | |
| دگر چو دیولواره که همچو دیو سپید | پدید بود سر افراشته میان گذر | |
| درو درختان چون گوز هندی و پوپل | که هر درخت به سالی دهد مکرر بر | |
| یکی حصار قوی بر کران شهر و درو | ز بتپرستان گرد آمده یکی معشر | |
| بکشت مردم و بتخانه‌ها بکند و بسوخت | چنانکه بتکده‌ی دارنی و تانیسر | |
| نرست ازو به ره اندر مگر کسی که بماند | نهفته زیر خسی چون بهیم شوم اختر | |
| نهفتگان را ناجسته زان قبل بگذاشت | که شغل داشت جز آن، آن شه فریشته فر | |
| کسی که بتکده‌ی سومنات خواهد کند | به جستگان نکند روزگار خویش هدر | |
| ملک همی به تبه کردن منات شتافت | شتاب او هم ازین روی بوده بود مگر | |
| منات و لات و عزی در مکه سه بت بودند | ز دستبرد بت آرای آن زمان آزر | |
| همه جهان همی آن هر سه بت پرستیدند | جز آن کسی که بدو بود از خدای نظر | |
| دو زان پیمبر بشکست و هر دو را آن روز | فکنده بود ستان پیش کعبه پای سپر | |
| منات را ز میان کافران بدزدیدند | به کشوری دگر انداختند از آن کشور |