در مدح خواجه‌ی جلیل عبد الرزاق بن احمد بن حسن میمندی

چو آفتاب طلب نزد آفتاب رسید نشاط کرد و طرب کرد و بود جای طرب
فرو نشست بر آفتاب و روشن کرد به روی روشن او چشم تیره‌ی چون شب