ای صورت زیبا که به سیرت ملکستی | بر روی زمین غیرت ماه فلکستی | |
یارب چه سواری تو که بر غارت دلها | سرگرم ز هر گوشه پی تاز و تکستی | |
ای کاش ببینند جراحات درونم | تا خلق بدانند که کان نمکستی | |
عشق آمده عقل از پی بیچارهگیش رفت | وین نیست یقین تو که در عین شکستی | |
ای شیخ که منعم کنی از جنت کویش | زین نکته توان یافت که اهل درکستی | |
ای عشق جهان سوز درآ از در اغیار | تا یار بداند که چه مجرب محکستی | |
نازم سرت ای شمع فروزان فروغی | زیرا که در این بزم الفوار یکستی |