در هجو رشید الدین وطواط

فرزین دل است و شه خرد و رخ ضمیر راست		بیدق رموز تازی و معنی پهلوی
چون اسب و فیل نیست دلم خون همی شود		از بهر اسب و فیل دلا خون همی شوی
کانعام شه که باج ستاند ز ترک و هند		بخشد هم اسب ترکی و هم فیل هندوی
شاها تو را چه فخر به بخشیدن اسب و فیل		خود هند و چین دهی به سالی که بشنوی
دولت ستانه بوس درست باد تا به کام		صد سال تخم عدل بکاری و بدروی

□

صدرا تو را جلالت اسکندر است لیک		خضری که آب علم ز بحر یقین خوری
هم ظل ذوالجلالی و هم نور آفتاب		بر اسمانی و غم اهل زمین خوری
بر گنج سایه از پی بذل زر افکنی		در بحر غوطه از پی در ثمین خوری
از دست دیو حادثه در تو گریخت دین		یعنی شهاب دین توئی اندوه دین خوری
هستی شکسته‌دل ز شیاطین ولی چه باک		چون مومیائی از کف روح الامین خوری
آدم چو غصه خورد ز دیدوی شگفت نیست		گر تو شهاب غصه‌ی دیو لعین خوری
در مدحت تو مبدع سحر آفرین منم		شاید دریغ مبدع سحر آفرین خوری
خوردی دریغ من که اسیرم به دست چرخ		آری به دست دیو دریغ نگین خوری
در شرق و غرب صبح پسینم به صدق و فضل		تو آفتابی انده صبح پسین خوری
نار کلیم و چشمه‌ی خضر است شعر من		شب شمع از آن فروزی و روز آب ازین خوری
هست انگبین ز گل چکنی پس گل انگبین		چون نحل گل خورد نه ز گل انگبین خوری
مهر جم است و کاس جنان نظم و نثر من		مهر از یسار خواهی و کاس از یمین خوری
دیوان من تو را چه ز افسانه دم زنی		قرآنت بر یمین چه به ابجد یمین خوری
چه حاجت است نشتر ترسا چو بامداد		شربت ز دست عیسی گردون نشین خوری
بر شعر زر دهی ز کریمان مثل شوی		با شیر پی نهی ز گوزنان سرین خوری

صفحه‌ی قبل	صفحه‌ی ۲	صفحه‌ی بعد
شعر قبل	b	شعر بعد