| کان صفت کوه را تواند بود | کز صدا باز گوید آنچه شنود | |
| آن صدا را تو زو چه پنداری | جز گران جانی و سبکساری |
□
| ز آل غانم اگرچه نفعی نیست | باری آسوده‌اند عالمیان | |
| وای بر عالم ار فکندی حق | کار عالم به دست غانمیان | |
| وقت آن کز نسب نهد خود را | از ملایک نهد نه ز آدمیان | |
| اول از شیر سرخ لاف زند | پس درآید سگ سیه ز میان |