لشکر غم ران گشاد و آمد دوران او
|
|
ابلق روز و شب است نامزد ران او
|
هر که چنین لشکرش نعل در آتش نهاد
|
|
نعل بها داد عمر بر سر میدان او
|
غم که درآید به دل بنگری آسیب آن
|
|
کاتش کافتد در آب بشنوی افغان او
|
اول جنبش که نو گلبن آدم شکفت
|
|
میوهی غم بود و بس، نوبر بستان او
|
و آخر مجلس که دهر میکدهی غم گشاد
|
|
دور ز ما درگرفت ساقی دوران او
|
جرعهای از دست او کشتن ما را بس است
|
|
این همه بر پای چیست بلبله گردان او
|
آمد باران غم پول سلامت ببرد
|
|
بر سر یک مشت خاک تا کی باران او
|
پنجرهی عنکبوت نیست جنان استوار
|
|
کز احد و بوقبیس باید غضبان او
|
آتش غم پیل را درد برارد چنانک
|
|
صدرهی پشه سزد صورت خفتان او
|
ناف تو بر غم زدند، غم خور خاقانیا
|
|
آنکه جهان را شناخت غمکده شد جان او
|
والی عزلت تویی، اینک طغرای فقر
|
|
مشرف وحدت تو باش، اینک دیوان او
|
سرو هنر چون تویی دست نشان پدر
|
|
دست ثنا وامدار هیچ ز دامان او
|
حافظ دین بوالحسن، بحر مکارم علی
|
|
کابخور جان ماست چشمهی احسان او
|