به درد دلم کاشنائی نبینم
|
|
هم از درد، دل را دوایی نبینم
|
چو تب خال کو تب برد درد دل را
|
|
به از درد تسکین فزایی نبینم
|
شوم هم در انده گریزم ز انده
|
|
کز انده به، انده زدایی نبینم
|
جهان نیست از هیچ جایی که در وی
|
|
دل آشنا هیچ جایی نبینم
|
غلط گفتم ای مه کدام آشنایان
|
|
که هیچ آشنا بیریایی نبینم
|
ازین آشنایان که امروز دارم
|
|
دمی نگذرد تا جفایی نبینم
|
مرا دل گرفت از چنین آشنایان
|
|
به جائی روم کاشنایی نبینم
|
چو عنقا من و کوه قافم قناعت
|
|
که چون قاف شد جز عنایی نبینم
|
پل آبگون فلک باد رخنه
|
|
که در جویش آب رضایی نبینم
|
در آئینهی دل خیال فلک را
|
|
بجز هاون سرمه سایی نبینم
|
کلید توکل ز دل جویم ایرا
|
|
به از دل، توکل سرایی نبینم
|
دری تنگ بینم توکل سرا را
|
|
ولیک از درون جز فضایی نبینم
|
برون سرمهای هست بر هاون اما
|
|
ز سوی درون سرمهسایی نبینم
|
توکل سرا هست چو نحلخانه
|
|
که الا درش تنگنایی نبینم
|
منم نحل و دیماه بخل آمد اینجا
|
|
بهار کرم را بهایی نبینم
|
چو مار از نهادم چنین به که آخر
|
|
امان بینم ارچه نوایی نبینم
|
هم از زهر من کس گزندی نبیند
|
|
هم از زخم کس هم بلایی نبینم
|
بدان تا دلم منزل فقر گیرد
|
|
به از صبر منزل نمایی نبینم
|
بلی از پی چار منزل گرفتن
|
|
به از فقر سرما زدایی نبینم
|
یکی از پی جای لنگر گرفتن
|
|
به از سرب، آهنربایی نبینم
|
به صحرای عادی مزاجان عادت
|
|
چراغ وفا را ضیایی نبینم
|
به بازار خلقان فروشان همت
|
|
طراز کرم را بهایی نبینم
|
از آن صف پیشین یمانی و طائی
|
|
به حی کرم پیشوایی نبینم
|
وزین بازپس ماندگان قبائل
|
|
بجز غمر عمر الردایی نبینم
|
از آن موکب امروز مردی نیابم
|
|
وز آن انجم اکنون سهایی نبینم
|
محبت نمیزاید اکنون طبایع
|
|
کز این چار زن مردزایی نبینم
|
نه خاقانیم گر وفا جویم از کس
|
|
چه جویم که دانم وفایی نبینم
|