هر صبح سر ز گلشن سودا برآورم
|
|
وز صور آه بر فلک آوا برآورم
|
چون طیلسان چرخ مطرا شود به صبح
|
|
من رخ به آب دیده مطرا برآورم
|
بر کوه چون لعاب گوزن اوفتد به صبح
|
|
هویی گوزنوار به صحرا برآورم
|
از اشک خون پیاده و از دم کنم سوار
|
|
غوغا به هفت قلعهی مینا برآورم
|
خود بینیازم از حشر اشک و فوج آه
|
|
کان آتشم که یک تنه غوغا برآورم
|
اسفندیار این دژ روئین منم به شرط
|
|
هر هفته هفتخوانش به تنها برآورم
|
بس اشک شکرین که فرو بارم از نیاز
|
|
بس آه عنبرین که به عمدا برآورم
|
لب را حنوط ز آه معنبر کنم چنانک
|
|
رخ را وضو به اشک مصفا برآورم
|
قندیل دیر چرخ فرو میرد آن زمان
|
|
کان سرد باد از آتش سودا برآورم
|
دلهای گرم تب زده را شربتی کنم
|
|
ز آن خوش دمی که صبحدم آسا برآورم
|
هردم مرا به عیسی تازه است حامله
|
|
ز آن هر دمی چو مریم عذرا برآورم
|
زین روی چون کرامت مریم به باغ عمر
|
|
از نخل خشک خوشهی خرما برآورم
|
تر دامنان چو سر به گریبان فروبرند
|
|
سحر آورند و من ید بیضا برآورم
|
دل در مغاک ظلمت خاکی فسرده ماند
|
|
رختش به تابخانهی بالا برآورم
|
رستی خورم ز خوانچهی زرین آسمان
|
|
و آوازهی صلا به مسیحا برآورم
|
نینی من از خراس فلک برگذشتهام
|
|
سر ز آن سوی فلک به تماشا برآورم
|
چون در تنور شرق پزد نان گرم، چرخ
|
|
آواز روزه بر همه اعضا برآورم
|
آبستنم که چون شنوم بوی نان گرم
|
|
از سینه باد سرد تمنا برآورم
|
آب سیه ز نان سفید فلک به است
|
|
زین نان دهان به آب تبرا برآورم
|
آبای علویند مرا خصم چون خلیل
|
|
بانگ ابا ز نسبت آبا برآورم
|
از خاصگان دمی است مرا سر به مهر عشق
|
|
هر جا که محرمی است دم آنجا برآورم
|
در کوی حیرتی که هم عین آگهی است
|
|
نادان نمایم و دم دانا برآورم
|
چون نای اگر گرفته دهان داردم جهان
|
|
این دم ز راه چشم همانا برآورم
|
ور ساق من چو چنگ ببندد بده رسن
|
|
هم سر به ساق عرش معلا برآورم
|
با روزگار ساخته زانم به بوی آن
|
|
کامروز کار دولت فردا برآورم
|
جام بلور در خم روئین به دستم است
|
|
دست از دهان خم به مدارا برآورم
|
تا چند بهر صیقلی رنگ چهرهها
|
|
خود را به رنگ آینه رعنا برآورم
|
تا کی چو لوح نشرهی اطفال خویش را
|
|
در زرد و سرخ حلیت زیبا برآورم
|
تا کی به رغم کعبه نشینان عروسوار
|
|
چون کعبه سر ز شقهی دیبا برآورم
|
اولیتر آنکه چون حجر الاسود از پلاس
|
|
خود را لباس عنبر سارا برآورم
|
دلق هزار میخ شب آن من است و من
|
|
چون روز سر ز صدرهی خارا برآورم
|
خارا چو مار برکشم و پس به یک عصا
|
|
ده چشمه چون کلیم ز خارا برآورم
|
در زرد و سرخ شام و شفق بودهام کنون
|
|
تن را به عودی شب یلدا برآورم
|
چون شب مرا ز صادق و کاذب گزیر نیست
|
|
تا آفتابی از دل دروا برآورم
|
بر سوگ آفتاب وفا زین پس ابروار
|
|
پوشم سیاه و بانگ معزا برآورم
|
مولو مثال دم چو برآرد بلال صبح
|
|
من نیز سر ز چوخهی خارا برآورم
|
چند از نعیم سبعهی الوان چو کافران
|
|
کار حجیم سبعه ز امعا برآورم
|
شویم دهان حرص به هفتاد آب و خاک
|
|
و آتش ز بادخانهی احشا برآورم
|
قرص جوین و خوش نمکی از سرشک چشم
|
|
به ز آنکه دم به میدهی دارا برآورم
|
هم شوربای اشک نه سکبای چهرها
|
|
کاین شوربا به قیمت سکبا برآورم
|
چون عیش تلخ من به قناعت نبود خوش
|
|
ز آن حنظل شکر شده حلوا برآورم
|
چه عقل را به دست امانی گرو کنم
|
|
چه اره بر سر زکریا برآورم
|
قلب ریا به نقد صفا چون برون دهم
|
|
نسناس چون به زیور حورا برآورم
|
چون آینه نفاق نیارم که هر نفس
|
|
از سینه زنگ کینه به سیما برآورم
|
آن رهروم که توشهی وحدت طلب کنم
|
|
زال زرم که نام به عنقا برآورم
|
شهبازم ارچه بسته زبانم به گاه صید
|
|
گرد از هزار بلبل گویا برآورم
|
سر ز آن فرو برم که برآرم دمار نفس
|
|
نفس اژدهاست هیچ مگو تا برآورم
|
صهبا گشاده آبی و زر بسته آتشی است
|
|
من آب و آتش از زر و صهبا برآورم
|
بلبل نیم که عاشق یاقوت و زر بوم
|
|
بر شاخ گل حدیث تقاضا برآورم
|
دانم علوم دین نه بدان تا به چنگ زر
|
|
کام از شکار جیفهی دنیا برآورم
|
اعرابیم که بر پی احرامیان دوم
|
|
حج از پی ربودن کالا برآورم
|
گر طبع من فزونی عیش آرزو کند
|
|
من قصهی خلیفه و سقا برآورم
|
با این نفس چنان همه هشیار نیستم
|
|
مستم نهان و عربده پیدا برآورم
|
اصحاب کهفوارم بیدار و خفته ذات
|
|
ممکن که سر ز خواب مفاجا برآورم
|
صفرا همه به ترش نشانند و من ز خواب
|
|
چون طفل ترش خیزم و صفرا برآورم
|
بنیاد عمر بر یخ و من بر اساس عمر
|
|
روزی هزار قصر مهیا برآورم
|
مردان دین چه عذر نهندم که طفلوار
|
|
از نی کنم ستور و به هرا برآورم
|
زن مردهای است نفس چون خرگوش و هر نفس
|
|
نامش به شیر شرزهی هیجا برآورم
|
در ظاهرم جنابت و در باطن است حیض
|
|
آن به که غسل هر دو به یک جا برآورم
|
دریای توبه کو که درین شامگاه عمر
|
|
چون آفتاب، غسل به دریا برآورم
|
خاقانیا هنوز نهای خاصهی خدای
|
|
با خاصگان مگو که مجارا برآورم
|
گر در عیار نقد من آلودگی بسی است
|
|
با صاحب محک چه محاکا برآورم
|
امسال اگر ز کعبه مرا بازداشت شاه
|
|
زین حسرت آتشی ز سویدا برآورم
|
گر بخت باز بر در کعبه رساندم
|
|
کاحرام حج و عمره مثنا برآورم
|
سیساله فرض بر در کعبه قضا کنم
|
|
تکبیر آن فریضه به بطحا برآورم
|
حراقهوار در زنم آتش به بوقبیس
|
|
ز آهی که چون شراره مجزا برآورم
|
از دست آنکه داور فریادرس نماند
|
|
فریاد در مقام مصلا برآورم
|
زمزم فشانم از مژه در زیر ناودان
|
|
طوفان خون ز صخرهی صما برآورم
|
دریای سینه موج زند ز آب آتشین
|
|
تا پیش کعبه لولوی لالا برآورم
|
بر آستان کعبه مصفا کنم ضمیر
|
|
زو نعت مصطفای مزکی برآورم
|
دیباچهی سراچهی کل خواجهی رسل
|
|
کز خدمتش مراد مهنا برآورم
|
سلطان شرع و خادم لالای او بلال
|
|
من سر به پایبوسی لالا برآورم
|
در بارگاه صاحب معراج هر زمان
|
|
معراج دل به جنت ماوی برآورم
|
تا قرب قاب قوسین بر خاک درگهش
|
|
آوازهی دنی فتدلی برآورم
|
گر مدحتش به خاک سراندیب ادا کنم
|
|
کوثر ز خاک آدم و حوا برآورم
|
کی باشد آن زمان که رسم تا به حضرتش
|
|
آواز یا مغیث اغثنا برآورم
|
زان غصهها که دارم از آلودگان دهر
|
|
غلغل دران حظیرهی علیا برآورم
|
دارا و داور اوست جهان را، من از جهان
|
|
فریاد پیش داور دارا برآورم
|
ز اصحاب خویش چون سگ کهف اندر آن حرم
|
|
آه از شکستگی سر و پا برآورم
|
دندانم ار به سنگ غرامت شکستهاند
|
|
وقت ثنای خواجه ثنایا برآورم
|
سوگند خورد مادر طبعم که در ثناش
|
|
از یک شکم دوگانه چو جوزا برآورم
|
اسمای طبع من به نکاح ثنای اوست
|
|
زان فال سعد ز اختر اسما برآورم
|
امروز گر ثناش مرا هست کوثری
|
|
رخت از گوثری به ثریا برآورم
|
فردا هم از شفاعت او کار آن سرای
|
|
در حضرت خدای تعالی برآورم
|