| دل من پیر تعلیم است و من طفل زبان دانش | دم تسلیم سر عشر و سر زانو دبستانش | |
| نه هر زانو دبستان است و هر دم لوح تسلیمش | نه هر دریا صدف دار است و هر نم قطره نیسانش | |
| سر زانو دبستانی است چون کشتی نوح آن را | که طوفان جوش درد اوست جودی گرد دامانش | |
| خود آن کس را که روزی شد دبستان از سر زانو | نه تا کعبش بود جودی و نی تا ساق طوفانش | |
| نه مرد این دبستان است هرگز جنبشی در وی | بهر دم چار طوفان نیست در بنیاد ارکانش | |
| دبستان از سر زانوست خاص آن شیر مردی را | که چون سگ در پس زانو نشاند شیر مردانش | |
| کسی کز روی سگ‌جانی نشیند در پس زانو | به زانو پیش سگساران نشستن نیست امکانش | |
| کسی کاین خضر معنی راست دامن گیر چون موسی | کف موسی و آب خضر بینی در گریبانش | |
| همه تلقینش آیاتی که خاموشی است تاویلش | همه تعلیمش اشکالی که نادانی است برهانش | |
| مرا بر لوح خاموشی الف، ب، ت نوشت اول | که درد سر زبان است و ز خاموشی است درمانش | |
| نخست از من زبان بستد که طفل اندر نوآموزی | چو نایش بی‌زبان باید نه چون بربط زبان دانش | |
| چو ماندم بی‌زبان چون نای جان در من دمید از لب | که تا چون نای سوی چشم رانم دم به فرمانش | |
| چنان در بوته‌ی تلقین مرا بگداخت کاندر من | نه شیطان ماند و وسواسش نه آدم ماند و عصیانش | |
| به گوش من فرو گفت آنچه گر نسخت کنم شاید | صحیفه صفحه‌ی گردون و دوده جرم کیوانش | |
| نوشتم ابجد تجرید پس چون نشره‌ی طفلان | نگاریدم به سرخ و زرد ز اشک و چهره هزمانش | |
| چو از برکردم این ابجد که هست از نیستی سرش | ز یادم شد معمائی که هستی بود عنوانش | |
| چو دیدم کاین دبستان راست کلی علم نادانی | هر آنچم حفظ جزوی بود شستم ز آب نسیانش | |
| زهی تحصیل دانائی که سوی خود شدم نادان | که را استاد دانا بود چون من کرد نادانش | |
| چو طوطی کینه بیند شناسد خود بیفتد پی | چو خود در خود شود حیران کند حیرت سخندانش | |
| در این تعلیم شد عمر و هنوز ابجد همی خوانم | ندانم کی رقوم آموز خواهم شد به دیوانش |