| همچو مه از آفتاب هست به تو نورمند | شاه زمانه که اوست سایه‌ی روزگار | |
| نیست ز انصاف تو در همه عالم کنون | جز تن گل پر ز خون، جز دل لاله فکار | |
| هیچ یگانه نزاد چرخ فلک همچو تو | تا که همی ملک راند سال فلک شش هزار | |
| گر چه حسن بد ز طوس صاحب آفاق شد | ملک بدو چون به تو کرد همی افتخار | |
| از هنر و بذل مال، وز کرم و حسن رای | زیبد اگر چون حسن صد بودت پیش کار | |
| مصری کلکت چو سحر عرضه کند گاه جود | مصر و عزیزش بود بر دل و بر چشم خوار | |
| هست تو را ملک و دین تخت و نگین و قلم | هست تو را یمن و یسر جفت یمین یسار | |
| عدل تو تا ز اهتمام حامی آفاق شد | با گل و مل کس دگر خار ندید و خمار | |
| هیبت و رای تو را هست رهی و رهین | خسرو چارم سریر، شحنه‌ی پنجم حصار | |
| از اثر عدل تو بر سر و بر پای دید | ابرش کینه شگال، ادهم فتنه فسار | |
| هست حسود تو را از اثر عدل تو | رشک حسد در جگر اشک عنا در کنار | |
| کرده چنان استوار با دل و جان عهد غم | کز کسی ار بشنوی نادیت این استوار | |
| خصم تو گر نیست دون، هست چنان ای عجب | از سبب کین او تیر تو جوشن گذار | |
| آتش هیبت چنان شعله زنان در دلش | کاتش هرگز ندید کس که جهد از چنار | |
| ابر کفا، از کرم نیست چو تو یک جواد | بحر دلا، بر سخن نیست چو من یک سوار | |
| چون شود از نعت تو این لب من در فشان | چون شود از مدح تو خاطر من زر نثار | |
| نور ضمیر مرا بنده شود افتاب | تیغ زبان مرا سجده برد ذوالفقار | |
| بنده‌ی خاصه توام، شاعر خاص ملک | نعت تو و مدح او خوانده گه بزم و بار | |
| دادن تشریف تو از پی تعریف شاه | بر سر ابنای عصر کرد مرا نام دار | |
| مادح اگر مثل من هست به عالم دگر | مثل تو ممدوح نیست شعر خر و حق گزار |