| صبح آه آتشین ز جگر برکشید و گفت | دردا که کارهای خراسان ز آب شد | |
| گردون سر محمد یحیی به باد داد | محنت نصیب سنجر مالک رقاب شد | |
| از حبس این خدیو، خلیفه دریغ خورد | وز قتل آن امام، پیمبر مصاب شد | |
| بدعت ز روی حادثه پشت هدی شکست | شیطان خلاف قاعده رجم شهاب شد | |
| ای آفتاب حربه‌ی زرین مکش که باز | شمشیر سنجری ز قضا در قراب شد | |
| وی مشتری ردا بنه از سر که طیلسان | در گردن محمد یحیی طناب شد | |
| ای آدم الغیاث که از بعد این خلف | دار الخلافه‌ی تو خراب و یباب شد | |
| ای عندلیب گلشن دین زار نال زار | کز شاخ شرع طوطی حاضر جواب شد | |
| ای ذوالفقار دست هدی زنگ گیر، زنگ | کن بوتراب علم به زیر تراب شد | |
| خاقانیا وفا مطلب ز اهل عصر از آنک | در تنگنای دهر وفا تنگیاب شد | |
| آن کعبه وفا که خراسانش نام بود | اکنون به پای پیل حوادث خراب شد | |
| عزمت که زی جناب خراسان درست بود | برهم شکن که بوی امان ز آن جناب شد | |
| بر طاق نه حدیث سفر ز آنکه روزگار | چون طالع تو نامزد انقلاب شد | |
| در حبس گاه شروان با درد دل بساز | کان درد راه توشه‌ی یوم الحساب شد | |
| گل در میان کوره بسی درد سر کشید | تا بهر دفع دردسر آخر گلاب شد | |
| از چاه دولت آب کشیدن طمع مدار | کان دلوها درید و رسن‌ها ز تاب شد | |
| دولت به روزگار تواند اثر نمود | حصرم به چار ماه تواند شراب شد | |
| فتح سعادت از سر عزلت برآیدت | کوکشت زرد عمر تو را فتح باب شد | |
| عقل از برات عزلت، صاحب خراج گشت | ابر از زکات دریا صاحب نصاب شد | |
| سیمرغ را خلیفه‌ی مرغان نهاده‌اند | هر چند هم لباس خلیفه‌ی غراب شد |