شه اختران زان زر افشان نماید
|
|
که اکسیر زرهای آبان نماید
|
برآرد ز جیب فلک دست موسی
|
|
زر سامری نقد میزان نماید
|
نه خورشید هم خانهی عیسی آمد
|
|
چه معنی که معلول و حیران نماید
|
ز نارنج اگر طفل سازد ترازو
|
|
نه نارنج و زر هر دو یکسان نماید
|
فلک طفل خوئی است کاندر ترازو
|
|
ز خورشید نارنج گیلان نماید
|
مگر خیمه سلطان انجم برون زد
|
|
که ابر خزان چتر سلطان نماید
|
هوا پشت سنجاب بلغار گردد
|
|
شمر سینهی باز خزران نماید
|
به دمهای سنجاب نقاش آبان
|
|
به زرنیخ تصویر بستان نماید
|
به دامان شب پارهای در فزاید
|
|
از آن صدرهی روز نقصان نماید
|
قراسنقر آنگه که نصرت پذیرد
|
|
بر آقسنقر آثار خذلان نماید
|
خزان از درختان چو صبح از کواکب
|
|
نثار سر شاه کیهان نماید
|
شهنشاه اسلام خاقان اکبر
|
|
که تاج سر آل سامان نماید
|
سپهدار اسلام منصور اتابک
|
|
که کمتر غلامش قدرخان نماید
|
سر آل بهرام کز بهر تیغش
|
|
سر تیغ بهرام افسان نماید
|
سکندر جهادی و خضر اعتقادی
|
|
که خاک درش آب حیوان نماید
|
جهان دار شاه اخستان کز طبیعت
|
|
کیومرث طهمورث امکان نماید
|
به تایید مهدی خصالی که تیغش
|
|
روان سوز دجال طغیان نماید
|
فلک در بر او چو چوب در او
|
|
سگی حلقه در گوش فرمان نماید
|
قبولش ز هاروت ناهید سازد
|
|
کمالش ز بابل خراسان نماید
|
ز باسش زمان دست انصاف بوسد
|
|
ز جودش جهان مست احسان نماید
|
ز یک نفخهی روح عدلش چو مریم
|
|
عقیم خزان بکر نیسان نماید
|
عجوز جهان مادر یحیی آسا
|
|
ازو حامل تازه زهدان نماید
|
به ناخن رسد خون دل بحر و کان را
|
|
که هر ناخنش معن و نعمان نماید
|
ز یک عکس شمشیرش این هفت رقعه
|
|
تصاویر این هفت ایوان نماید
|
در ایوان شاهی در دولتش را
|
|
فلک حلقه و ماه سندان نماید
|
مزور پزد خنجر گوشت خوارش
|
|
عدو را که بیمار عصیان نماید
|
خیالی که بندد عدو را عجب نی
|
|
که سرسام سوداش بحران نماید
|
اگر بوی خشمش برد مغز دریا
|
|
تیمم گهی در بیابان نماید
|
وگر رنگ عفوش پذیرد بیابان
|
|
چو دریاش نیلوفرستان نماید
|
وگر باد خلقش وزد بر جهنم
|
|
زبانی مقامات رضوان نماید
|
ز گل شکر لفظ و تفاح خلقش
|
|
شماخی نظیر صفاهان نماید
|
در اقلیم ایران چو خیلش بجنبد
|
|
هزاهز در اقلیم توران نماید
|
به تعلیم اقلیم گیری ملک را
|
|
ملک شاه طفل دبستان نماید
|
تف تیغ هندیش هندوستان را
|
|
علی الروس در روس و الان نماید
|
اگر خود فرشته شود بد سگالش
|
|
هم از سگ نژادان شیطان نماید
|
چو بر خنگ ختلی خرامد به میدان
|
|
امیر آخورش شاه ختلان نماید
|
پلاس افکن آخور استرانش
|
|
فنا خسرو و تخت ایران نماید
|
شبی کز شبیخون کشد تیغ چون خور
|
|
چو ماه از کواکب سپه ران نماید
|
ز شاه فلک تیغ و مه مرکب او
|
|
زحل خود و مریخ خفتان نماید
|
شراری جهد ز آهن نعل اسبش
|
|
که حراقش اروند و ثهلان نماید
|
ز بس کاس سرها و خون جگرها
|
|
اجل ساقی و وحش مهمان نماید
|
لب و کام وحش از دل و روی خصمان
|
|
همه رنگ زرنیخ و قطران نماید
|
چو پیکانش از حصن ترکش برآید
|
|
بر این حصن فیروزه غضبان نماید
|
اسد گاو دل، کرکسان کلک زهره
|
|
از آن خرمگس رنگ پیکان نماید
|
تن قلعهها پیش پولاد تیغش
|
|
چو قلعی حل کرده لرزان نماید
|
بر گرز سندان شکافش عجب نی
|
|
که البرز تخم سپندان نماید
|
در اعجاز تیغ ملک بوالمظفر
|
|
سپهر از سر عجز حیران نماید
|
چو روئین تن اسفندیار است هر دم
|
|
بر او فتح روئین دژ آسان نماید
|
از آنگه که بالغ شد اقبالش او را
|
|
عروس ظفر در شبستان نماید
|
مرا بین که آیات ابیات مدحش
|
|
نه تعویذ جان، حرز ایمان نماید
|
بدیهه همی بارم از خاطر این در
|
|
کز او گوشها بحر عمان نماید
|
ازین شعر خجلت رسد عنصری را
|
|
وگر عنصری جان حسان نماید
|
بخندم به نظم هر ابله اگر چه
|
|
زبان ساحر و خامه ثعبان نماید
|
بلی نخل خرمای مریم بخندد
|
|
بر آن نخل مومین که علان نماید
|
ملک منطق الطیر طیار داند
|
|
ز ژاژ مطین که طیان نماید
|
بماناد شاه جهان کز جلاش
|
|
سریر کیان تاج کیوان نماید
|
برات بقا باد بر دست عمرش
|
|
نه عمری که تا حشر پایان نماید
|
قوی چار بینان ارکانش چندان
|
|
که دور فلک هفت بنیان نماید
|