صید توام فکندی و در خون گذاشتی | صیدی ز خون و خاک چرا برنداشتی | |
وصلت چو دست سوخته میداشتی مرا | در پای هجر سوخته دل چون گذاشتی | |
میداشتی چو مهرهی مارم به دوستی | دندان مار بر جگرم چون گماشتی | |
چون طفل، جنگ چند کنی آشتی بکن | کز جنگ طفل زود دمد بوی آشتی | |
نی نی به زرق مهرهی مارم دگر مبند | بر بازوئی که نام خسانش نگاشتی | |
خاقانیا درخت وفا کاشتن چه سود | چون بر جفا دهد ز وفائی که کاشتی | |
صبح تو شام گشت و فلک بر تو چاشت خورد | تو همچنان در هوس شام و چاشتی |