غصهی آسمان خورم دم نزنم، دریغ من
|
|
در خم شست آسمان بسته منم، دریغ من
|
چون دم سرد صبحدم کتش روز بردهد
|
|
آتش دل برآورد دم زدنم، دریغ من
|
بین که پل جفا فلک بر دل من شکست و من
|
|
این پل آب رنگ را کی شکنم، دریغ من
|
برکنم از زمین دل بیخ امل به بیل غم
|
|
خار اجل ز راه جان برنکنم، دریغ من
|
هستم باد گشته سر از پی نیستی دوان
|
|
هستی هر تنم ولی نیست تنم، دریغ من
|
دیدهای آنکه چون کند باد ز گرد پیرهن
|
|
بادم و گرد بیخودی پیرهنم، دریغ من
|
هر چه من آورم ز طبع آب حیات در دهن
|
|
تف دل آتش آورد در دهنم، دریغ من
|
آب ز چشمهی خرد خوردم و پس ز بیم جان
|
|
سنگ به چشمهی خرد درفکنم، دریغ من
|
جم صفتان ز خوان من ریزه چنند، پس چرا
|
|
موروش از ره خسان ریزه چنم، دریغ من
|
سنگ سیاه کعبه را بوسه زده پس آنگهی
|
|
دست سفید سفلگان بوسه زنم، دریغ من
|
تاجورم چو آفتاب اینت عجب که بیبها
|
|
بر سر خاک عور تن نور تنم، دریغ من
|
پیش حیات دوستان گر سپرم عجبتر آنک
|
|
کز پس مرگ دشمنان در حزنم، دریغ من
|
کو سر تیغ تا بدو باز رهم ز بند سر
|
|
کر جگر پر آبله چون سفنم، دریغ من
|
من چو گلم که در وطن خار برد عنان از آن
|
|
رستم و کورهی سفر شد وطنم، دریغ من
|
چون به زبان من رود نام کرم ز چشم من
|
|
چشمهی خون فرو دود بر ذقنم، دریغ من
|
چشم گریست خون و دل گفت که یاس من نگر
|
|
زانکه خزان وصل را یاسمنم، دریغ من
|
آه برآمد از جهان گفت مرا که ریگ خور
|
|
نیست گیاهی از کرم در چمنم دریغ من
|