آواز حسنت ای جان هفت آسمان بگیرد | سلطان عشقت ای مه هر دو جهان بگیرد | |
زلف تو گر به عادت خود را کمند سازد | مرغ از هوا درآرد، مه ز آسمان بگیرد | |
ماهی است عارض تو کاندر سپهر خوبی | چون از افق برآید آفاق جان بگیرد | |
در پای غم فکنده است هجر تو عالمی را | زنهار وصل را گو تا دستشان بگیرد | |
وصلت به کار ایشان دست از میان برآرد | گر هجر تو به زودی پای از میان بگیرد | |
گرخوش خوئی نداری خاقانی آن نداند | داند که خوش نگاری این را به آن بگیرد |