دلم آخر به وصالش برسد | جان به پیوند جمالش برسد | |
زار از آن گریم تا گوهر اشک | به نثار لب و خالش برسد | |
نه به نو شیفته گردم چو به من | مه به مه پیک خیالش برسد | |
دل دیوانه بشیبد هر ماه | چون نظر سوی هلالش برسد | |
صبر شد روزهی هجران بگرفت | تا مگر عید وصالش برسد | |
گرچه فتراک وصال است بلند | دستم آخر به دوالش برسد | |
پر و بالی بزند مرغ امید | گر ز دولت پر و بالش برسد | |
روز امید به پیشین برسید | ترسم آوخ که زوالش برسد | |
یادخاقانی اگر کم نکند | بر فلک سحر حلالش برسد |