خاکی دلم به گرد وصالش کجا رسد
|
|
سرگشته میدود به خیالش کجا رسد
|
چون آفتاب سایه به ماهی نبیندش
|
|
دیوانهای چو من به هلالش کجا رسد
|
خود عالمی پر است که سلطان غلام اوست
|
|
چون من تهی دوی به وصالش کجا رسد
|
فتراک او بلندتر از چتر سنجری است
|
|
دست من گدا به دوالش کجا رسد
|
تا در لبش خزینه همه لعل و گوهر است
|
|
درویش را زکات ز مالش کجا رسد
|
تا صد هزار دانهی دلها سپند اوست
|
|
عین الکمال خود به کمالش کجا رسد
|
عشقش چو آفتاب قیامت دل بسوخت
|
|
عشقش قیامتی است زوالش کجا رسد
|
خاقانی اینت غم که دلت نزد او گریخت
|
|
نظاره کن ز دور که حالش کجا رسد
|