| که هر حاجت که امروز از تو دانم | روا سازم به زودی، گر توانم!» | |
| بگفت: «اول جمال است و جوانی | بدان گونه که خود دیدی و دانی | |
| دگر چشمی که دیدار تو بینم | گلی از باغ رخسار تو چینم» | |
| بجنبانید لب، یوسف دعا را | روان کرد از دو لب آب بقا را | |
| جمال مرده‌اش را زندگی داد | رخش را خلعت فرخندگی داد | |
| به جوی رفته باز آورد آبش | وز آن شد تازه، گلزار شبابش | |
| سپیدی شد ز مشکین مهره‌اش دور | درآمد در سواد نرگسش نور | |
| خم از سرو گل‌اندامش برون رفت | شکنج از نقره‌ی خامش برون رفت | |
| جمالش را سر و کاری دگر شد | ز عهد پیشتر هم بیشتر شد | |
| دگر ره یوسف‌اش گفت: «این نکوخوی! | مراد دیگرت گر هست، برگوی!» | |
| «مرادی نیست گفتا: غیر ازینم، | که در خلوتگه وصلت نشینم | |
| به روز اندر تماشای تو باشم | به شب رو بر کف پای تو باشم | |
| فتم در سایه‌ی سرو بلندت | شکر چینم ز لعل نوشخندت | |
| نهم مرهم دل افگار خود را | به کام خویش بینم کار خود را» | |
| چو یوسف این تمنا کرد از او گوش | زمانی سر به پیش افکند خاموش | |
| نظر بر غیب، بودش انتظاری | جواب او نه «نی» گفت و نه «آری» | |
| میان خواست حیران بود و ناخواست | که آواز پر جبریل برخاست | |
| پیام آورد کای شاه شرفناک! | سلامت می‌رساند ایزد پاک | |
| که ما عجز زلیخا را چو دیدیم | به تو عرض نیازش را شنیدیم، | |
| دلش از تیغ نومیدی نخستیم | به تو بالای عرشش عقد بستیم |