| جوانی در غمت بر باد دادم | بدین پیری که می‌بینی رسیدم | |
| گرفتی شاهد ملک اندر آغوش | مرا یک بارگی کردی فراموش» | |
| چو یوسف زین سخن دانست کو کیست | ترحم کرد و بر وی زار بگریست | |
| بگفتا: «ای زلیخا! این چه حال است؟ | چرا حالت بدین‌سان در وبال است؟» | |
| چو یوسف گفت با وی «ای زلیخا!» | فتاد از پا زلیخا، بی‌زلیخا | |
| شراب بیخودی زد از دلش جوش | برفت از لذت آوازش از هوش | |
| چو باز از بیخودی آمد به خود باز | حکایت کرد یوسف با وی آغاز | |
| بگفتا: «کو جوانی و جمالت؟» | بگفت: «از دست شد دور از وصالت!» | |
| بگفتا: «خم چرا شد سرو نازت؟» | بگفت: «از بار هجر جانگدازت!» | |
| بگفتا: «چشم تو بی‌نور چون است؟» | بگفت: «از بس که بی‌تو غرق خون است!» | |
| بگفتا: «کو زر و سیمی که بودت؟ | به فرق آن تاج و دیهیمی که بودت؟» | |
| بگفت: «از حسن تو هر کس سخن راند | ز وصفت بر سر من گوهر افشاند | |
| سر و زر را نثار پاش کردم | به گوهر پاشی‌اش پاداش کردم | |
| نماند از سیم و زر چیزی به دستم | کنون دل گنج عشق، اینم که هستم!» | |
| بگفتا: «حاجت تو چیست امروز؟ | ضمان حاجت تو کیست امروز؟» | |
| بگفت: «از حاجت‌ام آزرده جانی | نخواهم جز تو حاجت را ضمانی | |
| اگر ضامن شوی آن را به سوگند | به شرح آن گشایم از زبان، بند | |
| وگر نی، لب ز شرح آن ببندم | غم و درد دگر بر خود پسندم» | |
| «قسم گفتا: به آن کان فتوت | به آن معمار ارکان نبوت، | |
| کز آتش لاله و ریحان دمیدش | لباس حلت از یزدان رسیدش، |