| که: ای کارت به رسوایی کشیده! | ز سودای غلام زرخریده! | |
| تو شاهی بر سریر سرفرازی | چرا با بنده‌ی خود عشق‌بازی؟ | |
| عجب‌تر آنکه از عجبی که دارد | به وصل چون تویی سر در نیارد | |
| زنان مصر اگر دانند حالت | رسانند از ملامت صد ملال‌ات | |
| همی گفت این، ولیکن آن یگانه | نه ز آن‌سان در دل او داشت خانه، | |
| که‌ش از خاطر توانستی برون کرد | بدین افسانه دردش را فسون کرد | |
| زلیخا را چو دایه آنچنان دید | ز دیده اشک‌ریزان حال پرسید | |
| که: «ای چشمم به دیدار تو روشن! | دلم از عکس رخسار تو گلشن! | |
| دلت پر رنج و جانت پر ملال است | نمی‌دانم تو را اکنون چه حال است | |
| تو را آرام‌جان پیوسته در پیش، | چه می‌سوزی ز بی‌آرامی خویش؟ | |
| در آن وقتی که از وی دور بودی، | اگر می‌سوختی، معذور بودی | |
| کنون در عین وصلی، سوختن چیست؟ | به داغش شمع جان‌افروختن چیست؟ | |
| به رویش خرم و دلشاد می‌باش! | ز غم‌های جهان آزاد می‌باش!» | |
| زلیخا چون شنید اینها ز دایه | سرشکش را دل از خون داد مایه | |
| ز ابر دیده خون دل فروریخت | به پیشش قصه‌ی مشکل فروریخت | |
| بگفت: «ای مهربان مادر! همانا | نه‌ای چندان به سر کار، دانا | |
| نمی‌دانی که من بر دل چه دارم | وز آن جان جهان حاصل چه دارم | |
| ز من دوری نباشد هیچ گاه‌اش | ولی نبود به من هرگز نگاهش | |
| چو رویم شمع خوبی برفروزد | دو چشم خود به پشت پای دوزد | |
| بدین اندیشه آزارش نجویم، | که پشت پاش به باشد ز رویم |