ای ز گلزار سخن یافته بوی!
|
|
وز تماشای چمن تافته روی!
|
بلبل دل شده مشتاق چمن
|
|
نکتهخوان گشته ز اوراق سمن
|
هر ورق کز سخن آنجاست رقم
|
|
نسخهی صحت رنج است و الم
|
دیده بر دفتر جمعیت نه!
|
|
الم تفرقه را صحت ده!
|
باش با دفتر اشعار جلیس!
|
|
انه خیر جلیس و انیس
|
دفتر شعر بود روضهی روح
|
|
فاتح غنچهی گلهای فتوح
|
هر ورق را که ز وی گردانی
|
|
گل دیگر شکفد، گر دانی
|
خواهی آن رونق باغ تو شود
|
|
نکهتاش عطر دماغ تو شود
|
خاطر از شوب غرض، خالی کن!
|
|
همت از صدق طلب، عالی کن!
|
از درون زنگ تعصب بزدای!
|
|
بر خرد راه تامل بگشای!
|
مگذر قطرهزنان همچو قلم!
|
|
همچو پرگار به جادار قدم!
|
زن به گردآوری معنی رای!
|
|
گرد هر نقطه و هر نکته برآی!
|
بحر هر چند که کان گهرست
|
|
صدف او ز گهر بیشترست
|
اصل، معنیست، منه! تا دانی!
|
|
در عبارت چو فتد نقصانی
|
عیب اگر هست، کرم ورز (و) بپوش!
|
|
ورنه بیهوده چو حاسد مخروش!
|
چون تو از نظم معانی دوری
|
|
زین قبل هر چه کنی معذوری
|
هرگز از دل نچکاندی خونی
|
|
بهر موزونی و ناموزونی
|
مرغ تو قافیه آهنگ نشد
|
|
خاطرت قافیهسان تنگ نشد
|
پس زانو ننشستی یک شب
|
|
دیده از خواب نبستی یک شب
|
تا کشی گوهری از مخزن غیب،
|
|
سر فکرت نکشیدی در جیب
|
تا دهد معنی باریکت روی،
|
|
نشدی ز آتش دل حلقه چو موی
|
به که از کجرویات دم نزنیم
|
|
ور دو صد طعنهزنی هم نزنیم
|