ای رهائی ده هر بیهوشی! | مهر بر لب نه هر خاموشی! | |
به هوای تو سخن کوشی ما | به تمنای تو خاموشی ما | |
گر تو در حرف نهی لطف شگرف | لجهای ژرف شود چشمهی حرف | |
بعد توست اصل همه تنگیها | قرب تو مایهی یکرنگیها | |
دل جامی که بود تنگ از تو | عندلیبیست خوش آهنگ از تو | |
بال پروازش ازین تنگی ده! | نکهتاش از گل یکرنگی ده! | |
دوز از تار فنا دلق، او را! | برهان از خود و از خلق، او را! | |
عیبش از بیهنران سازنهان! | وز گمان هنرش باز رهان! | |
تا ز عیب و هنر خود آزاد | زید اندر کنف فضل تو شاد |