| پیش ازین مردمی چنین بودست | رسم اهل فتوت این بودست | |
| وین دم از هر دو خود نشانی نیست | نامشان بر سر زبانی نیست | |
| هر کجا خاینیست دام انداز | بند مکری بگستراند باز | |
| بر نشیند، که: صاحبم،بر صدر | امردی چند گرد او چون به در | |
| نقش زیلو شود ز بی‌جایی | میخ لنگر ز بی‌سر و پایی | |
| از دو رو راست کرده سبلت و ریش | وز پس تکیه جرعه دان و حشیش | |
| کند از شهر چند سفله به کف | بنشاند برابر اندر صف | |
| رندکی چند کون دریده همه | پند استاد ناشنیده همه | |
| هر یکی باد کرده در بوقی | سال و مه در خیال معشوقی | |
| روز در کار سخت بی‌خور و خفت | در عزبخانه برده شب زر مفت | |
| هر چه اندر سه روز کرده به کف | در دمی کرده پیش یار تلف | |
| شده از دلبران و از رندان | یوسف و گرگشان به یک زندان | |
| این یکی میوه آرد، آن یک ماست | شب سماطی کنند ازینها راست | |
| خانه‌ی پر کمان و پر دولاب | نرد وشطرنج و طاسهای یخ آب | |
| سفره پر نان و دیگ پر خوردی | قالب و قلب خالی از مردی | |
| زدن سینه و کف و بغلک | فارغ از گردش نجوم و فلک | |
| هر یک آوازه در فگنده به شهر | جسته از کودکان زیبا به هر | |
| که: در لنگری گشاده اخی | آنکه چون او جهان ندیده سخی | |
| سفره‌ی نعمتست و شربت قند | سرگذشت و سماع و صحبت و پند | |
| چاک چاک کباده‌ی مردان | زور سنگ و محبر گردان |