گر من از سرزنش مدعیان اندیشم | شیوه مستی و رندی نرود از پیشم | |
زهد رندان نوآموخته راهی بدهیست | من که بدنام جهانم چه صلاح اندیشم | |
شاه شوریده سران خوان من بیسامان را | زان که در کم خردی از همه عالم بیشم | |
بر جبین نقش کن از خون دل من خالی | تا بدانند که قربان تو کافرکیشم | |
اعتقادی بنما و بگذر بهر خدا | تا در این خرقه ندانی که چه نادرویشم | |
شعر خونبار من ای باد بدان یار رسان | که ز مژگان سیه بر رگ جان زد نیشم | |
من اگر باده خورم ور نه چه کارم با کس | حافظ راز خود و عارف وقت خویشم |