تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم | تبسمی کن و جان بین که چون همیسپرم | |
چنین که در دل من داغ زلف سرکش توست | بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم | |
بر آستان مرادت گشادهام در چشم | که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم | |
چه شکر گویمت ای خیل غم عفاک الله | که روز بیکسی آخر نمیروی ز سرم | |
غلام مردم چشمم که با سیاه دلی | هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم | |
به هر نظر بت ما جلوه میکند لیکن | کس این کرشمه نبیند که من همینگرم | |
به خاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد | ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم |