| مطرب، چو بر سماع تو کردیم گوش را | راهی بزن، که ره بزند عقل و هوش را | |
| ابریشمی بساز و ازین حلقه پنبه کن | نقل حضور صوفی پشمینه پوش را | |
| جامی بیار، ساقی، از آن بادهای خام | وز عکس او بسوز من نیم جوش را | |
| بر لوح دل نقوش پریشان کشیده‌ایم | جامی بده، که محو کنیم این نقوش را | |
| ما را به می بشوی، چنان کز صفای ما | غیرت بود مشایخ طاعت فروش را | |
| بر ما ملامت دگران از کدورتست | صافی ملامتی نکند در نوش را | |
| با مدعی بگوی که: ما را مگوی وعظ | کاگنده‌ایم سمع نصیحت نیوش را | |
| ای باد صبح، نیک خراشیده خاطریم | لطفی بکن، به دوست رسان این خروش را | |
| گرمی کند به خلوت ما آن پری گذر | بگذار تا گذار نباشد سروش را | |
| شد نوش ما چو زهر ز هجران او، ولی | زهر آن چنان خوریم به یادش که نوش را | |
| ای اوحدی، بگوی سخن، تا بداندت | دشمن، که بی‌بصر نشناسد خموش را |