| گر به شهر آمدی، به هر ایام | نزدی جز به کوی دلبر گام | |
| پیش هیچ آفریده ندریده | پرده‌ی راز آن پسندیده | |
| با نم چشم و اشک چون باران | راز یاران نهفته ز اغیاران | |
| با سگ کوی دوست همدم شد | به چنین فرصتی چه خرم شد؟ | |
| کرده در چشم جان، به بوی حبیب | خاک پای سگان کوی حبیب | |
| مدتی با دل ز غم به دو نیم | بود در کوی آن نگار مقیم | |
| تا غلامی برو شبیخون کرد | زان مقامش به زور بیرون کرد | |
| بی‌دل و جان همی دوید بسر | تا به جای سگان آن دلبر | |
| چون دو هفته برآمد از ایام | آن نگارین، دو هفته ماه تمام | |
| صفت نخجیر را مطول کرد | عزم نخجیر گاه اول کرد | |
| عاشق مستمند بیچاره | بود در کوه و دشت آواره | |
| دیده پر خون، دماغ پر سودا | جان ز آشوب عشق در غوغا | |
| غم هجران تنش چو مو کرده | در میان وحوش خو کرده | |
| در بیابان عشق سرگردان | همچو مجنون مشوش و عریان | |
| گشته فارغ ز گلخن و حمام | آشنایی گرفته با دد و دام | |
| ناکهان دل فگار شد آگاه | که به نخجیر خواهد آمد شاه | |
| آهویی دید کشته، بخروشید | پوست برکند ازو و در پوشید | |
| پوست در سر کشید آهووار | تا به تیرش مگر زند دلدار | |
| شاهزاده، چو در رسید از راه | کرد گرد شکارگاه نگاه | |
| صورتی دید همچو آهویی | غافل از عادت تگ و پویی |